segunda-feira, 23 de abril de 2012


                                    A mim me coube!


                            Pelas terras, amor, que visitavas
                            ficar de ti lembrança era costume,
                            um ar de graça que ao passar deixavas
                            como se fosse um rasto de perfume.


                            Fazias-te notar quando passavas
                            como qualquer beldade que se assume
                            e sempre, amor, que tu nas vistas davas
                            por dentro eu me roía… de ciúme.


                            Estar ao pé de ti era agradável
                            mais pelo teu carácter amorável
                            que pela tua… física beleza.


                            Contigo se esmerou a natureza,
                            podendo em certo modo até dizer-se
                            que em ti Nossa Senhora quis rever-se!


                                    João de Castro Nunes

1 comentário: